Ιστορικές Μορφές

Χατζηγιάννης Μέξης

Ο Χατζηγιάννης Μέξης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1754 και την ονομασία “Χατζή” την πήρε μετά από την επίσκεψή του στους Άγιους Τόπους. Απέκτησε μεγάλη περιουσία    και φήμη και έτσι το 1818 διορίστηκε από τον Σουλτάνο, “Ναζίρ” των Σπετσών, δηλ. πρώτος από τους προκρίτους με δικαίωμα να διορίζει και να απολύει μπέηδες. 
Μεγίστη ήταν η συμβολή του Χατζηγιάννη Μέξη στην ανάπτυξη της ναυτιλίας των Σπετσών, στα προεπαναστατικά χρόνια, και στην Επανάσταση του 1821.

Ήταν ο πρώτος που ενήργησε για τον ξεσηκωμό των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών στην Επανάσταση. Για τον σκοπό αυτό διέθεσε πάνω από 700.000 χρυσές  δραχμές. 

Τα πλοία του “Επαμεινώνδας”, “Θεμιστοκλής” και “Περικλής”, είχαν δραστηριοποιηθεί σε πολεμικές ενέργειες κατά των τουρκικών πλοίων, πριν ακόμα κηρυχθεί η  Επανάσταση. Ο ηρωισμός που έδειξε κατά την διάρκεια της Ναυμαχίας των Σπετσών στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 αναγνωρίστηκε πανελλήνια.
Μετά το τέλος της Επανάστασης συνέχισε την πολιτική του δραστηριότητα ως σύμβουλος επικρατείας, γερουσιαστής, πληρεξούσιος και παραστάτης των Σπετσών. 
Πέθανε το 1844 και το 1924 το σπίτι του κρίθηκε ιστορικό κειμήλιο και σήμερα στεγάζει το Μουσείο Σπετσών.

Ο Χατζηγιάννης Μέξης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1754 και την ονομασία “Χατζή” την πήρε μετά από την επίσκεψή του στους Άγιους Τόπους. Απέκτησε μεγάλη περιουσία    και φήμη και έτσι το 1818 διορίστηκε από τον Σουλτάνο, “Ναζίρ” των Σπετσών, δηλ. πρώτος από τους προκρίτους με δικαίωμα να διορίζει και να απολύει μπέηδες. 
Μεγίστη ήταν η συμβολή του Χατζηγιάννη Μέξη στην ανάπτυξη της ναυτιλίας των Σπετσών, στα προεπαναστατικά χρόνια, και στην Επανάσταση του 1821.

Ήταν ο πρώτος που ενήργησε για τον ξεσηκωμό των Σπετσών, της Ύδρας και των Ψαρών στην Επανάσταση. Για τον σκοπό αυτό διέθεσε πάνω από 700.000 χρυσές  δραχμές. 

Τα πλοία του “Επαμεινώνδας”, “Θεμιστοκλής” και “Περικλής”, είχαν δραστηριοποιηθεί σε πολεμικές ενέργειες κατά των τουρκικών πλοίων, πριν ακόμα κηρυχθεί η  Επανάσταση. Ο ηρωισμός που έδειξε κατά την διάρκεια της Ναυμαχίας των Σπετσών στις 8 Σεπτεμβρίου 1822 αναγνωρίστηκε πανελλήνια.
Μετά το τέλος της Επανάστασης συνέχισε την πολιτική του δραστηριότητα ως σύμβουλος επικρατείας, γερουσιαστής, πληρεξούσιος και παραστάτης των Σπετσών. 
Πέθανε το 1844 και το 1924 το σπίτι του κρίθηκε ιστορικό κειμήλιο και σήμερα στεγάζει το Μουσείο Σπετσών.

Κοσμάς Μπαρμπάτσης

Ο Κοσμάς Μπαρμπάτσης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1792 και πέθανε το 1887. Αν και δεν καταγόταν από πλούσια οικογένεια για να προσφέρει χρήματα και καράβια στον Αγώνα, το θάρρος και η φιλοπατρία που τον διέκρινε, του εξασφάλισαν περίοπτη θέση στην ιστορία των Σπετσών. Ακολούθησε από μικρός το ναυτικό επάγγελμα και κατά τη διάρκεια της  Επανάστασης έλαβε μέρος σε πολλές ναυμαχίες, όπως αυτές του Γέροντα, του Καφηρέα, της Ναυπάκτου, της Πρεβέζης, με σημαντικότερη αυτή των Πατρών.
Το γεγονός που τον ανέδειξε θριαμβευτή, ήταν η πυρπόληση, κατά τη Ναυμαχία των Σπετσών το 1822, της τουρκικής ναυαρχίδας. Η παράτολμη αυτή πράξη ανάγκασε τους  Τούρκους να υποχωρήσουν και έτσι έκρινε στην πραγματικότητα την έκβαση της ναυμαχίας. 

Κοσμάς Μπαρμπάτσης

Ο Κοσμάς Μπαρμπάτσης γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1792 και πέθανε το 1887. Αν και δεν καταγόταν από πλούσια οικογένεια για να προσφέρει χρήματα και καράβια στον  Αγώνα, το θάρρος και η φιλοπατρία του εξασφάλισαν περίοπτη θέση στην ιστορία των Σπετσών. Ακολούθησε από μικρός το ναυτικό επάγγελμα και κατά τη διάρκεια της  Επανάστασης έλαβε μέρος σε πολλές ναυμαχίες, όπως αυτές του Γέροντα, του Καφηρέα, της Ναυπάκτου, της Πρεβέζης, με σημαντικότερη αυτή των Πατρών.
Το γεγονός που τον ανέδειξε θριαμβευτή ήταν η επίθεση του, κατά τη Ναυμαχία των Σπετσών το 1822, στην τουρκική ναυαρχίδα. Η παράτολμη αυτή πράξη ανάγκασε τους  Τούρκους να υποχωρήσουν και έτσι έκρινε στην πραγματικότητα την έκβαση της ναυμαχίας. 

Μετά την απελευθέρωση απονεμήθηκε στον Κοσμά Μπαρμπάτση ο βαθμός του υποπλοιάρχου, πήρε σύνταξη και έζησε στο νησί ως τα βαθιά γηρατειά, τιμούμενος από όλους τους Σπετσιώτες για τη φιλοπατρία και τον ηρωισμό του.

Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα

Η μορφή που κυριάρχησε στις ναυτικές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, ήταν η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Πινότση.      Γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης το 1771. Μετά τον θάνατο του Σταυριανού Πινότση μέσα στη φυλακή, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Αργότερα η  μητέρα της Λασκαρίνας παντρεύεται για δεύτερη φορά με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ, οπότε η Λασκαρίνα εγκαθίσταται από τότε στις Σπέτσες.
Η Λασκαρίνα στα 17 της χρόνια παντρεύεται τον Σπετσιώτη Καπετάνιο Δημήτριο Γιάννουζα, που σκοτώθηκε σε ναυμαχία με πειρατές και στα 30 της παντρεύεται για  δεύτερη φορά με τον επίσης Καπετάνιο Δημήτριο Μπούμπουλη, που και αυτός σκοτώθηκε σε ναυμαχία με Αλγερινά πειρατικά το 1811.

Το επώνυμό της το πήρε από τον δεύτερο Σπετσιώτη σύζυγό της Δημ. Μπούμπουλη.
Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Μπουμπουλίνα άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο και την προετοιμασία της Επανάστασης. 
Η Μπουμπουλίνα μυήθηκε στη “Φιλική Εταιρεία” και ναυπήγησε με δικές της δαπάνες το πλοίο “Αγαμέμνων” καθώς και άλλα τρία μικρότερα. 
Με το πλοίο “Αγαμέμνων” έδρασε στο ναυτικό αποκλεισμό του Ναυπλίου, τροφοδότησε το Άργος, συμμετείχε ενεργά στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς, στην πολιορκία και άλωση της Τριπόλεως και έλαβε μέρος προσωπικά με δική της μάχιμη μονάδα στις πρώτες επιχειρήσεις του αγώνα σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις της επαναστατημένης Πελοποννήσου.
Διέθεσε ολόκληρη σχεδόν τη περιουσία της για τη συντήρηση των πληρωμάτων των πλοίων της, που η ίδια συγκρότησε. 
Δολοφονήθηκε στις Σπέτσες στις 22 Μάιου του 1825, κατά τη διάρκεια έντονης οικογενειακής διαμάχης και οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου» μετά το θάνατο της.

Η μορφή που κυριάρχησε στις ναυτικές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού αγώνα του 1821, ήταν η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα, κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Πινότση. Γεννήθηκε στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης το 1771. Μετά τον θάνατο του Σταυριανού Πινότση μέσα στη φυλακή, μητέρα και κόρη επιστρέφουν στην Ύδρα. Αργότερα η  μητέρα της Λασκαρίνας παντρεύεται για δεύτερη φορά με τον Σπετσιώτη καπετάνιο Δημήτριο Λαζάρου ή Ορλώφ, οπότε η Λασκαρίνα εγκαθίσταται από τότε στις Σπέτσες.
Η Λασκαρίνα στα 17 της χρόνια παντρεύεται τον Σπετσιώτη Καπετάνιο Δημήτριο Γιάννουζα, που σκοτώθηκε σε ναυμαχία με πειρατές και στα 30 της παντρεύεται για δεύτερη φορά, με τον επίσης Καπετάνιο Δημήτριο Μπούμπουλη, που και αυτός σκοτώθηκε σε ναυμαχία με Αλγερινά πειρατικά το 1811.

Το επώνυμό της το πήρε από τον δεύτερο Σπετσιώτη σύζυγό της Δημήτριο Μπούμπουλη.
Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Μπουμπουλίνα άρχισε να ασχολείται με το εμπόριο και την προετοιμασία της Επανάστασης. 
Η Μπουμπουλίνα μυήθηκε στη “Φιλική Εταιρεία” και ναυπήγησε με δικές της δαπάνες το πλοίο “Αγαμέμνων” καθώς και άλλα τρία μικρότερα. 
Με το πλοίο “Αγαμέμνων” έδρασε στο ναυτικό αποκλεισμό του Ναυπλίου, τροφοδότησε το Άργος, συμμετείχε ενεργά στον αποκλεισμό της Μονεμβασιάς, στην πολιορκία και άλωση της Τριπόλεως και έλαβε μέρος προσωπικά με δική της μάχιμη μονάδα στις πρώτες επιχειρήσεις του αγώνα σε διάφορες πολεμικές συγκρούσεις της επαναστατημένης Πελοποννήσου.
Διέθεσε ολόκληρη σχεδόν την περιουσία της για τη συντήρηση των πληρωμάτων των πλοίων της, που η ίδια συγκρότησε. 
Δολοφονήθηκε στις Σπέτσες στις 22 Μάιου του 1825, κατά τη διάρκεια έντονης οικογενειακής διαμάχης και οι Ρώσοι της απένειμαν τον τίτλο της «Ναυάρχου» μετά το θάνατο της.

Σωτήριος Ανάργυρος

Ο Σωτήριος Ανάργυρος γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1849 με καταγωγή από την ένδοξη σπετσιώτικη γενιά των Αναργυραίων και υπήρξε η σημαντικότερη προσωπικότητα των  Σπετσών τον προηγούμενο αιώνα. Μετανάστεψε στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρουμανία, στην Αίγυπτο, στη Γαλλία και τέλος στην Αγγλία, όπου ασχολείται για πρώτη  φορά με τα καπνά. 
Τέλος, το 1883 ο Ανάργυρος μεταναστεύει στην Νέα Υόρκη και προσλαμβάνεται στην μεγάλη καπνοβιομηχανία του αμερικανοεβραίου Τόμψον, την οποία και στο τέλος  κληρονομεί από τον μεγαλοβιομήχανο. 
Στη συνέχεια, ο Ανάργυρος κτίζει μία τεράστια βιομηχανία στο χώρο των καπνών και επεκτείνεται σχεδόν σε όλη την Αμερικανική αγορά.
Το 1894 επιστρέφει για πρώτη φορά στις Σπέτσες, φεύγει και ξανάρχεται τον επόμενο χρόνο, οπότε γνωρίζει και παντρεύεται την δεύτερη εξαδέλφη του Ευγενία Θ.  Αναργύρου.
Ο Ανάργυρος με τη γυναίκα του γυρίζουν στην Αμερική και μετά από τρία χρόνια πουλά τις επιχειρήσεις του, και εισπράττει μυθικά ποσά για την εποχή εκείνη.

 

Η επιστροφή του Αναργύρου στο νησί είναι η αρχή της ανάπτυξης των Σπετσών. Με βάση τις Σπέτσες συνεχίζει την εμπορική του δραστηριότητα και στην Ελλάδα. Το 1904 τελειώνει την ανέγερση πολυτελούς αρχοντικού, νεοκλασικού ρυθμού, κοντά στη Ντάπια και το 1907 κατασκευάζει με δικά του έξοδα το πρώτο υδραγωγείο του νησιού. 
Συνεχίζοντας αγοράζει μεγάλη έκταση την οποία και αναδασώνει, δημιουργώντας το περίφημο πευκοδάσος των Σπετσών και ανοίγει περιφερειακούς δρόμους στο νησί.

Σωτήριος Ανάργυρος

Ο Σωτήριος Ανάργυρος γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1849 με καταγωγή από την ένδοξη σπετσιώτικη γενιά των Αναργυραίων και υπήρξε η σημαντικότερη προσωπικότητα των  Σπετσών τον προηγούμενο αιώνα. Μετανάστεψε στην Κωνσταντινούπολη, στη Ρουμανία, στην Αίγυπτο, στη Γαλλία και τέλος στην Αγγλία, όπου ασχολείται για πρώτη  φορά με τα καπνά. 
Τέλος, το 1883 ο Ανάργυρος μεταναστεύει στην Νέα Υόρκη και προσλαμβάνεται στην μεγάλη καπνοβιομηχανία του αμερικανοεβραίου Τόμψον, την οποία και στο τέλος  κληρονομεί από τον μεγαλοβιομήχανο. 
Στη συνέχεια, ο Ανάργυρος κτίζει μία τεράστια βιομηχανία στο χώρο των καπνών και επεκτείνεται σχεδόν σε όλη την Αμερικανική αγορά.
Το 1894 επιστρέφει για πρώτη φορά στις Σπέτσες, φεύγει και ξανάρχεται τον επόμενο χρόνο οπότε γνωρίζει και παντρεύεται την δεύτερη εξαδέλφη του Ευγενία Θ.  Αναργύρου.
Ο Ανάργυρος με τη γυναίκα του γυρίζουν στην Αμερική και μετά από τρία χρόνια πουλά τις επιχειρήσεις του, και εισπράττει μυθικά ποσά για την εποχή εκείνη.

Η επιστροφή του Αναργύρου στο νησί είναι η αρχή της ανάπτυξης των Σπετσών. Με βάση τις Σπέτσες συνεχίζει την εμπορική του δραστηριότητα και στην Ελλάδα. Το 1904 τελειώνει την ανέγερση πολυτελούς αρχοντικού, νεοκλασικού ρυθμού, κοντά στη Ντάπια και το 1907 κατασκευάζει με δικά του έξοδα το πρώτο υδραγωγείο του νησιού. 
Συνεχίζοντας αγοράζει μεγάλη έκταση την οποία και αναδασώνει, δημιουργώντας το περίφημο πευκοδάσος των Σπετσών και ανοίγει περιφερειακούς δρόμους στο νησί.

Επίσης κατασκευάζει το ξενοδοχείο «Ποσειδώνιο», που έδωσε μεγάλη τουριστική ώθηση στις Σπέτσες και ανέδειξε το νησί σε παραθεριστικό κέντρο των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων. Βασιλιάδες, πρίγκιπες, πρωθυπουργοί και εξέχουσες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο βρίσκονταν κάθε καλοκαίρι στις Σπέτσες φιλοξενούμενοι στο Ποσειδώνιο. Το 1928 οι Σπέτσες γίνονται το μόνιμο αγκυροβόλιο της περιοχής για τον Αγγλικό στόλο, με αποτέλεσμα στην πελατεία του ξενοδοχείου να προστεθούν και οι αξιωματικοί του αγγλικού ναυτικού δίνοντας του ακόμα μεγαλύτερη αίγλη.

Η μεγαλύτερη προσφορά του Ανάργυρου που πραγματικά ανέβασε το πολιτιστικό επίπεδο του νησιού είναι η δημιουργία το 1927 της «Αναργυρείου και Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών», που υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα πρότυπα κολλέγια της χώρας, αν όχι των βαλκανίων, και λειτούργησε μέχρι το 1983 με Έλληνες και ξένους μαθητές. 
Η «Σχολή» όπως είναι γνωστή στις Σπέτσες, διαπαιδαγώγησε πλήθος λογίων, καλλιτεχνών, επιστημόνων και πολιτικών.  

Παράλληλα, σημαντική προσφορά του Ανάργυρου υπήρξε και η δημιουργία του ταμείου υπέρ των αναπήρων πολέμου.
Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 1928 στις Σπέτσες, αφήνοντας όλη του την περιουσία στη Σχολή.

Επίσης κατασκευάζει το ξενοδοχείο «Ποσειδώνιο», που έδωσε μεγάλη τουριστική ώθηση στις Σπέτσες και ανέδειξε το νησί σε παραθεριστικό κέντρο των ανωτέρων κοινωνικών στρωμάτων. Βασιλιάδες, πρίγκιπες, πρωθυπουργοί και εξέχουσες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο, βρίσκονταν κάθε καλοκαίρι στις Σπέτσες φιλοξενούμενοι στο Ποσειδώνιο. Το 1928 οι Σπέτσες γίνονται το μόνιμο αγκυροβόλιο της περιοχής για τον Αγγλικό στόλο, με αποτέλεσμα στην πελατεία του ξενοδοχείου να προστεθούν και οι αξιωματικοί του αγγλικού ναυτικού δίνοντας του ακόμα μεγαλύτερη αίγλη.

Η μεγαλύτερη προσφορά του Ανάργυρου που πραγματικά ανέβασε το πολιτιστικό επίπεδο του νησιού είναι η δημιουργία το 1927 της «Αναργυρείου και Κοργιαλενείου Σχολής Σπετσών», που υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα πρότυπα κολλέγια της χώρας, αν όχι των βαλκανίων, και λειτούργησε μέχρι το 1983 με Έλληνες και ξένους μαθητές. 
Η «Σχολή» όπως είναι γνωστή στις Σπέτσες, διαπαιδαγώγησε πλήθος λογίων, καλλιτεχνών, επιστημόνων και πολιτικών.  

Παράλληλα, σημαντική προσφορά του Ανάργυρου υπήρξε και η δημιουργία του ταμείου υπέρ των αναπήρων πολέμου.

Πέθανε στις 18 Δεκεμβρίου του 1928 στις Σπέτσες, αφήνοντας όλη του την περιουσία στη Σχολή.